Haagse Bluf wat is dat eigenlijk? Gaat dat over blufferige Hagenezen met een matje in hun nek?  Of verklappen die a en e in het woord iets over de adel die ongetwijfeld altijd ruim vertegenwoordigd is in en rond het Haagse?  Een zoektocht met behulp van AI leerde me dat in de 19e eeuw Den Haag geassocieerd werd met aanstellerigheid, uiterlijk vertoon en deftigheid. Mensen die bluf vertonen doen zich belangrijker voor dan ze zijn. Het toetje met die naam dat al in de 19e eeuw geliefd was bestaat vrijwel alleen uit lucht. Dus veel volume en weinig inhoud.

Leuk dit even te weten voordat we aan de 54 roeikilometers door de regio Den Haag gingen starten. Zal dan wel een luchtige tocht met weinig inhoud worden. Saai zouden we dat misschien nu noemen.

Na een uitvraag in de marathon appgroep om deel te nemen konden we een C2 vullen en aan de tocht beginnen. Leuk om te zien dat we met 3 relatief minder ervaren marathonroeiers (Dirk, Coosje en Aldert) in een huurboot van de Laak de tocht konden gaan volbrengen. De weersvoorspellingen waren prima. Zonnig en een windje 3 uit ZW. Hoe dat windje 3 zich dicht aan de kust zou openbaren was nog wel een vraagteken, maar daarover later meer.

Bij de Laak aangekomen dachten we nog wel even rustig een bakkie te kunnen doen. Coosje had per slot cake gebakken en die brandstof wilden we niet missen. Het bleek echter dat onze boot nog ergens diep in de botenloods op een stelling lag. Helaas geen tijd voor dat bakkie, want de startijd van 08:22 uur (😉) was stipt, werd ons verteld. Een Haagse dame zou ons wel even helpen. Toch gek dat ze in Den Haag niet doen wat wij gewend zijn…. Ze was helemaal boos toen we niet goed luisterden naar haar commando. Maar zonder schade, en een hele rug voor ons, is de boot veilig in het water gelegd. Werden we vervolgens wel opgeheut (is dat met een d of een t?) om snel af te stellen en van start te gaan. Daar ging de koffie...

Met de uitgebreide route uitleg in ons hoofd en een gps-route op de telefoon gingen we van start. Iedere 5 kilometer wisselen aan de kant zou het ritme worden. Eerst de Delftsche Vliet (wat hebben ze daar toch met sch in ieder woord) richting Delft. Dan vlak voor Delft stuurboord uit richting Rijswijk en Wateringen om zo in het Westland terecht te komen. Leuke afwisseling. Stukje Haagse binnenstad, mooi breed kanaal richting Delft en dan smallere vaarten door woonwijken en open land naar de kassen van het Westland. In het begin vooral statige oude huizen, waar die bluffers vroeger dus woonden, maar eenmaal in het Westland hebben we het ultieme bluffen wat huizen betreft mogen zien. Het ene huis nog megalomaner dan het andere. Echt bizar, zo groot zie je zelfs in het Gooi niet. Smaken verschillen, maar dit vond ik over het algemeen wanstaltig. Maar goed, dat je dit met de teelt van tomaten en paprika’s kan verdienen is dan wel weer leuk. Bij een iets normaler huis mochten we even aan hun grasveld aanlanden om te wisselen. Vriendelijke lui die Westlanders. Waren zelfs niet te beroerd om op de vraag van Dirk: “is het oke als ik mijn lege flesje op de kant gooi” te zeggen dat dit geen probleem was. Je maakt het allemaal mee… Dat windje 3 bleek bluf te zijn van de weerman, want tussen de kassen door blies hij stevig, en was het aanpoten om de snelheid erin te houden. De eerste plompenbladen aan beide zijden van de vaarten maakten het ook lastiger. De bootjes aan de kant maakten het smal. Pieterburen was vaak de enige manier om er langs te gaan. Hadden we geoefend met z’n drieën, dus dat ging gesmeerd!

Heel apart was een lange vaart waar de poten van de 380V hoogspanningsmasten aan beide zijden van de vaart geplaatst waren. Mooie bijna lage wal, dus weer ff moment voor onszelf. Hoe we het voor elkaar kregen weet ik niet, maar bij het afduwen zijn we bijna omgegaan. Het scheelde echt een fractie of de boot had water geschept.

In de route zit een soort appendix bij Monster. Je moet hier, denk om aan de kilometers te komen, even heen en weer naar Monster. Smalle vaart waar je dus veel roeiers tegen kwam die al op de weg terug waren. Opletten dus met sturen. Vervolgens om Naaldwijk heen weer richting Delft.

We deden het rustig aan. Rustig wisselen, op tijd eten en vooral ook veel drinken, want de zon scheen fel. Vlak voor Schipluiden nog even lekker op een wallekant gezeten om wat te eten. In Schipluiden was het druk met plezierboten en roeiers. Een heel lage brug moest bediend worden om er langs te komen met de roeiboten. Er stond iemand van de Laak die de tijd stil zette, maar de brug ging gelijk omhoog voor ons, dus we konden door. Lekker doorgeroeid. Wel gek dat er zoveel boten juist daar aan de kant gingen liggen voor pauze…  Na ongeveer 8 kilometer weer een Hagenees die in onvervalst Haegsch riep dat de tijd weer ging lopen. He?! Nu pas. Wat is dat nu weer. 8 kilometer tijd stil?  Hadden we de informatie maar moeten lezen! Gevolg was wel dat we nu al wisten dat onze eindtijd beroerd zou zijn.  Al de andere boten zouden een roeitijd over 46 km krijgen. Maar geeft niks, we gingen toch niet voor de winst, maar voor het plezier.

Na Schipluiden weer naar Delft. Leuk door de binnenstad van Delft over de Gaag. Een smal kanaaltje dat onderdeel is van het kanaalnetwerk Zuid Holland. Veel bruggen, smal en vaak niet hoog genoeg, en heel veel plompenbladen aan beide zijden, waarbij een continue struggle of the fittest was tussen onze roeibladen en die groene ellendelingen in het water.

Na nog een plaspauze bij Roeivereniging De Delftsche Sport (DDS) op voor het laatste stukje weer terug over de Delftsche Vliet naar de Laak. We waren er wel zo’n beetje klaar mee na die 50 km dus de klotsbak door de vele plezierbootjes maakten de laatste kilometers zwaar. Bij de Laak aangekomen werden we gelijk naar het vlot gedirigeerd. Jammer joh, was een foutje. Of we nog even een stukje door wilden om echt de finish te passeren. PFFFF…  dan maar hopen dat we met applaus of een luide toeter verwelkomd werden. De oude man op het stoeltje bij de finish vertoonde weinig tekenen van leven meer, dus het bleef stil. Hij werd wel wakker toen we gerond waren en bood aan om 2 minuten van onze eindtijd af te trekken om het tijdsverlies bij het vlot te compenseren. Wat vriendelijk! Dat scheelt! 

Na de welkomstborrel op het vlot de boot ontdaan van ons restafval, en voor we het wisten hadden een paar mannen de boten uit het water getild en werd hij weer teruggelegd waar wij hem die ochtend vandaan gehaald hadden. Service was hun reactie op de vraag of we niet moesten helpen.

De prijsuitreiking en het praatje van de organisatie was in onvervalst blablabla Haegsch en duurde me net even te lang. We hadden trek in dat bekende Indische buffet. Toen dat met veel plezier verorberd was, konden we terug naar Heerhugowaard. In het begin van de rit nog wel enige gesprekken maar het werd steeds stiller. Best vermoeiend zo’n marathon, maar oh zo leuk, was onze conclusie.

Bij het buffet zat geen toetje, dus heb ik zelf maar het recept voor een Haegsche Bluf opgezocht.

Haagse bluf - Laura's Bakery

Tot een volgende marathon!

Aldert

We waren tot de in diepste vezels getergd om, na de teleurstelling van 2023, deze keer wel binnen de 24-uur het rondje langs de 11 Friese steden te volbrengen en het 11-stedenkruisje mee te kunnen nemen. Twee jaar geleden geselde een straffe wind 5-6 de Friese wateren en kwamen we slechts een half uurtje te kort. Teleurstelling maar toen toch wel een voldaan gevoel. We hadden gestreden voor wat het waard was en wat kon. De analyse was dat we misschien toch iets te veel tijd verliezen bij de wissels. Een stukje uitleg over de opzet maakt duidelijk waarom wisselen, naast gewoon continue minstens 10 km/u te roeien, zo belangrijk is.

We roeien de 11-stedentocht in een combinatie van roeien en fietsen. Dit is de zgn. ECO-variant (andere ploegen wisselen met auto’s, watjes zijn het ). In estafette vorm brengen 3 teams van 4 roeiers en 1 fietsbegeleider de boot langs alle 11 steden. Een totale roeiafstand van 210 km. Opgedeeld in 26 etappes tussen de 5 en 13 kilometer. 25 keer wissel van bemanning. Hier zie je dus dat je bij zo’n wisselen tijd kan winnen maar ook goed kan verliezen, 1 minuut extra per wissel is bijna 30 minuten tijdsverlies.

In de weken voorafgaand aan deze editie waren er veelvuldig teams aan het oefenen op het water bij Ossa om juist dat wisselen te trainen. Met een verfroller op een lange stok wordt de boot naar de kant getrokken. Best lastig hoor om een roeier snel uit de boot te trekken bij een hoge wal. Fietsbegeleider op de buik de rigger vasthouden en de 4e roeier trekt de stuur /roeier uit de boot en springt er met hulp van de net uit de boot getrokken roeier er weer in. Kan je nog volgen? Andere uitdaging is het in de nacht roeien. Er is iets met maanstanden en Pinksteren geloof ik, maar het komt er op neer dat de 11-stedentocht altijd in een donkere nacht zonder maanlicht  plaatsvindt. En ja dan is het echt pikkedonker in Friesland!

Het team van 12 roeiers was gevormd en er waren 3 fietsbegeleiders bereid gevonden om mee te fietsen. Dit zijn de steunpilaren voor het team. Zij zorgen er voor dat ze op tijd bij de wisselpunten staan om de wissels mogelijk te maken, rennen in alle 11 steden met de stempelkaart heen en weer om alle stempels te verzamelen. Stempel missen is geen kruisje! Maar ze zijn vooral ook coach voor de roeiers als die er even doorheen zitten. Karin, Dick en Frans enorm  Bedankt!

De weken vooraf heeft vooral Ronald veel tijd en energie gestopt in de techniek in de boot. Een heuse cockpit met IPad met de GPX-route kaart, een  slagenteller en een schakelkast met schakelingen voor toplichten, waterpomp, USB-oplaad punt voor de IPad en een blauw zwaailicht, om in het donker als Ossa boot herkenbaar te zijn bij de wisselpunten, werden in de Ossanova gebouwd. Het is verplicht zeilen te spannen langs de boorden om binnenkomend water tegen te houden. Het kan spoken op het Slotermeer, maar ook golfslag van andere boten is niet fijn. Na andere jaren gewerkt te hebben met rollen  plakband spannen tussen de riggers (werkte prima) was er nu een zeil op maat gemaakt. Voorzien van een sticker met Ossa logo zag
dat er super uit!

Vrijdag om half 11 bij Ossa afgesproken als team om de boot op de botenwagen te leggen en de spullen in te pakken Ook de 12 (!) fietsen moesten een plek krijgen. Na een bak koffie en cake van Coosje op naar Leeuwarden. Een deel ging naar IJlst waar bij Fierljep vereniging een paar fietsen neer gezet moesten worden en een kampje opgebouwd werd voor een korte power slaap. Daarna in Leeuwarden met elkaar de boot opgebouwd en klaar gemaakt voor de tocht. De keuring was natuurlijk een fluitje van een cent want we hadden alles, inclusief de zwemvesten voor op het Slotermeer…., goed voor elkaar.
De start is vanaf 20u in het centrum van Leeuwarden.

Hoe is het bedacht:
We doen de tocht met 3 ploegen die ieder een min of een gelijk deel doen. Ploeg 1 start in Leeuwarden en gaat heen en weer naar Dokkum. In Leeuwarden neemt ploeg 2 over en roeit door de nacht naar IJlst. Daar staat ploeg 3 klaar ( hebben een paar uurtjes kunnen pitten in de tentjes, de camper van Frans of de sloep van Dick) voor het lange stuk via Stavoren weer naar boven tot aan Parrega ( wie kent dat mooie plaatsje niet…) waar ploeg 2 ( na ook een paar uurtjes slaap in die eerder genoemde accommodatie) weer klaar staat voor hun tweede deel via Harlingen en Franeker naar Ried. In Ried is ondertussen ploeg 1 fris en fruitig na een (korte-) nacht onder een donzen dekbed in een B&B aangekomen om hun tweede deel naar Deinum te gaan doen. Hier staat dan
ploeg 3 weer klaar waar de laatste twee roeiers alles uit hun benen moeten trappen voor de nog 8,9 kilometer naar de finish in Leeuwarden.
Tussendoor vindt er een ogenschijnlijk onduidelijke en niet inzichtelijke carrousel plaats met de fietsen. Vraag me niet uit te leggen hoe het werkt, maar overal op de route is er altijd een fiets voor iedereen (niet altijd de goed maat, maar met een inbusje voor het zadel kom je een best een eind) die hem nodig heeft en aan de finish zijn alle fietsen daar ook weer.

Hoe ging het echt:
Met team 1 en 2 de start bijgewoond in Leeuwarden. In het centrum bij de Prinsentuin lagen alle 98(!) boten te wachten om gestart te worden. Met ca. 30sec tussen iedere boot werd er gestart. Wij waren nummer 72 dus Nancy, Saskia en Coosje hebben lang gespannen liggen wachten tot ze los mochten. Onder luid gejuich van de vele toeschouwers werden de 98 boten gestart. Ze vertrokken bij daglicht maar al snel werd het donker. Je zou zeggen dat de route naar Dokkum lekker veel rechtdoor is en dus simpel. Dat is echter schijn die bedriegt. Een route met boten langs de kant, palen, fuiken en boeien in het water, bruggen breed en smal laag en hoog en een bottleneck in Dokkum waar alles vallend en slippend vanuit twee kanten onder een brug door moet. Je moet dus beste ogen en stalen zenuwen hebben als stuur om de boot hier veilig en vooral ook snel doorheen te krijgen. Ging het ook nog misten. Is al lastig omdat je dan de diepte niet goed kan inschatten en met een verplicht boeglicht voorop werd het er niet beter op. Bij aankomst in Leeuwarden was er een half uurtje achterstand op het tijdsschema ontstaan. Niet erg want die tijd hebben we. Korte rekensom: 210 km, 10 km/u = 21 uur dus 3 uur wisseltijd en opvang vertragingen.

Ploeg 2 kon na een korte bijstelling van de voetenboorden de donkere nacht in. Bijkomstigheid bij mist is dat er geen wind is. Als je het over mooi roeiwater hebt dan was dat hier. Een spiegel! Ook hier weer mist stukken. Vooral lastig onder bruggen om in te schatten of het hoog en breed of laag en smal was.
Na een paar wissels en een opkomend ochtendgloren stempelen in Sneek en door voor het laatste stukje van nog een paar kilometer naar IJlst. Stempelen en dan nog 50 meter door voor de ploegwissel met ploeg 3. Ploeg, met zwemvesten aan op weg! Ook zij hadden het besef en de drive om standaard boven de 10 km/uur te roeien. Na de ploeg wissel met 2 was de achterstand met nog 30 minuten opgelopen. We hadden nog 2 uur rek over dus!
Tijdens het roeien op het Slotermeer (niet fijn juist daar op het open water) bleken de moertjes van de dolpen stuurboord plek 1 los te zitten. Tussendoor met hand vast gedraaid maar dat was niet houdbaar. Tijdens het roeien op het Slotermeer (niet fijn juist daar op het open water) bleken de moertjes van de dolpen stuurboord plek 1 los te zitten. Tussendoor met hand vast gedraaid maar dat was niet houdbaar. Gelukkig werd de dolpen in Sloten, bij de stempelpost, stevig vastgezet door een schipper die wakker was geworden van het 11-steden-gedruis op het water. Bij de volgende stop werd een sleutel 19 gebracht en meegegeven door de zus van Ard, voor het geval de dolpen opnieuw los zou raken. Sleutel mee, en we konden weer door. Wel wat extra tijd verspeeld, maar de snelheid en spirit zat er in bij team 3! De laatste etappes van Hindeloopen, via Workum naar Parrega was zwaar. De temperatuur liep op tot 25 graden en er was bijna geen wind. Redelijk uitgewoond konden ze uitstappen en overgeven aan ploeg 2. Met extra water en de wetenschap dat er nog maar 1 uur tijdsrek over was begon ploeg 2 aan hun tweede deel. De stuur kon op de schermen goed zien hoe de snelheid en slagtempo was en moedigde de roeiers continue aan om rond de 10,5 km/uur te roeien. Moet je even er niet bij bedenken dat de winnaar gedurende de hele tocht tussen de 13 en de 14 km/uur geroeid heeft….Oei oei wat was dat zwaar. Geen wind tussen het riet, felle zon en toch al wel het feit van wel erg weinig slaap en fietsen werden voelbaar.
Dat een ongelukje in een klein hoekje zat werd helaas weer bewezen bij de wissel in Kimswerd. De clash tussen de rigger en een steigertje werd beslecht in het voordeel van de steiger. Een kromme en ingescheurde rigger bij de dolpen was het gevolg. Niet gebroken dus we gingen door. Kijken of het roeien nog wel ging. Viel mee en we konden, weliswaar met nog iets meer moeite, de snelheid houden. De druk tijdens de slag was gelukkig de goede kant uit. Het leek dus goed te gaan en we besloten bijvoorbeeld niet meer te strijken met de bakboordriem op de boeg. Heel houden wat er heel te houden viel. Tijdens het roeien zagen we wel dat het scheurtje groter werd maar hij leek te houden. In Ried stond ploeg 1 klaar. Met de instructie vooral op te letten bij de wissels en dan niet tegen de rigger te stoten gingen ze van start. We zouden genoeg tijd hebben om te finishen. Nog 2,5 uur voor 20 km moest geen probleem zijn. Ploeg 2 fietsen naar Leeuwarden. Ploeg 3 op weg naar Deinum voor de laatste wissel en dan zouden we om ongeveer 8 uur allemaal juichend aan de finish staan en het zo fel begeerde kruisje in ontvangst nemen.

Hoe anders is het gelopen. Na ongeveer 3 kilometer had Nancy een losse riem in haar handen. Rigger afgebroken. Einde oefening en einde 11-steden droom.
Zo dicht bij, zo hard voor gewerkt met elkaar, zo’n teamspirit, zo’n drive, zo’n voorbereiding, zulke mooie ( behalve dan misschien wat mist en warm)  omstandigheden en dan toch met lege handen staan. Ook dat is sport!
We moesten nu wel in de regelstand want de boot lag ergens in een weiland, ( de roeiers dus ook nog daar), de andere teams stonden in Menaam en Deinum en de spullen en auto’s in IJlst moesten ook nog terug naar Leeuwarden. Werd snel opgepakt en binnen no time was alles en iedereen terug in Leeuwarden.

Goed en fijn om dit moment van deceptie en teleurstelling met elkaar te kunnen delen. Ieder zat daar op eigen wijze in, maar we waren er wel voor elkaar. Voorzichtig kwam de tocht van 2026 al weer naar voren…….

Op de valreep konden we in ruil voor een bon de laatste warme maaltijden nog krijgen en waren we klaar voor de terugrit naar Ossa. Daar alles nog  opgeruimd en rond 1 uur ging iedereen huiswaarts. Zonder dat fel begeerde 11 steden kruisje maar wel met de wetenschap dat we er allemaal keihard
voor gestreden hebben maar dat dit soort pech er ook bij kan horen.

Terugkijken nog even naar de 24 uur van de tocht:

• Via de live stream keken veel Ossianen mee naar team 72. Dat de getoonde snelheid
  ongeveer de helft was van de feitelijke gaf wat onrust bij de volgers maar dat konden we
  snel uitleggen.
• In Leeuwarden waren Erik Koel met zijn zoon en de man van Saskia om ons aan te
  moedigen.
• In Bolsward en omgeving stond Judith ons aan te moedigen en heeft een leuk filmpje
  gedeeld in de clubuur appgroep.
• In IJlst waren Derk Jan en Annemiek met hun boot en schonken koffie/thee met suikerbrood
  voor de overnachters. Heel veel dank!
• Rene Cnossen heeft een stukje meegefietst met team 1
• Erik Koel stond in Harlingen weer aan de kant om de Ossa boot aan te moedigen en later ook in Leeuwarden bij Wetterwille.
• In de divers appgroepen van Ossa waren live analyses van de voortgang en de kansen.
• De stranding in het weiland en het einde van de toch was in de live stream ook duidelijk zichtbaar. De boot lag stil en bleef stil liggen.
• Saskia, Nancy, Ronald en Coosje ( team 1), John, Aldert, Steven en Eloy (team2) en Mirjam, Peter, Ard en Rudy ( team 3) hebben geroeid op hun maximale kunnen.
• Roeiers gemiddeld ongeveer 34 km geroeid, 17 km gestuurd en 50 km gefietst
• De fietsbegeleiders, Karin ( dank voor je spontaan invallen en volgende keer meeroeien!), Dick (dank voor het beschikbaar stellen van je boot als slaapplaats in IJlst) en Frans (dank voor het beschikbaar stellen van je camper als slaapplaats in IJlst) voor hun onvermoeibare fietsen ( ruim 100 km per persoon) en naar binnen trekken en afduwen van de boot bij de wissels.

Speciaal dank voor Ronald voor al zijn inspanningen op technisch vlak in de boot en Nancy voor al het geregel van deze onvergetelijke 11-stedentocht. Geen 11-stedenkruisje maar wel weer een ‘verhaal’ dat nog vaak verteld zal worden bij Ossa.

Zaterdagochtend, negen uur. Te vroeg? Niet voor mij. Sinds kort ben ik lid van roeivereniging OSSA, en vandaag ga ik voor het eerst mee op toertocht. Op mijn 61e, met een roei-verleden dat ergens in mijn twintiger jaren is achtergebleven. De route voert ons door de Bergermeer, goed voor 31 kilometer — of meer. De kilometertellers in de boten bleken het onderling oneens. Maar dat het een mooi eind was, daarover was iedereen het wél eens.

In het clubhuis wacht koffie en een zelfgebakken cake met vruchten. Niet zomaar cake, nee: luchtig, zomers, en met een vleugje ambitie. Jelke heeft duidelijk haar best gedaan. Terwijl ik overweeg of het sociaal geaccepteerd is om een tweede plak te nemen, begint het verdelen van de boten. Drie stuks: de Ammerswiel, de Vier Winden en de Wijde Vaart en die moeten “vertrek klaar” worden gemaakt. Hoosblik, pikhaak, landvast, zonnebrand — alles mee? Zeker weten?

We vertrekken. De zon schijnt optimistisch, en ik smeer factor 30 alsof we op een tropisch eiland gaan aanleggen. De eerste brug verschijnt al snel aan de horizon: laag. Zo laag dat je achterover moet liggen als een gymnast met rugproblemen, terwijl je hoopt dat niemand precies op dat moment een foto maakt van je onflatteuze houding. “Vallen en slippen” noemt men het. Ik noem het een gratis core-stability-workout.

De route slingert zich door een schilderachtig decor van riet (veel), koeien (relaxed), zwarte zwanen (imposant) en één witte zwaan op een nest, die ons aankeek alsof we haar zondagsrust verstoorden. We raken vast in waterlelies, onze riemen verstrengeld met hun taaie blad. Gele lis, gele plomp — je zou bijna denken dat iemand deze route speciaal voor Instagram heeft ontworpen.

Halverwege is het tijd voor picknick. Uit een koelbox komt meloen tevoorschijn, we hebben zelf broodjes mee en kleedjes om op te zitten. Het is gezellig, bijna idyl­lisch. De plaspauze is minder idyllisch: drie boten aanleggen klinkt overzichtelijk, maar blijkt een chaotisch tafereel. Eén boot drijft spontaan weg omdat de landvast niet aan de boot, maar aan zichzelf vastzit. Roeiers rennen over een weiland. Iemand roept wanhopig: “Wie heeft de pikhaak?!”

Na de picknick varen we door naar Alkmaar, waar we aanleggen bij het Bolwerk. Tijd voor een tweede sanitaire stop en een interessante discussie over het verschil tussen ‘aanmeren’ en ‘afmeren’. Niemand weet het precies, maar iedereen vindt iets. Ik heb het later opgezocht: je meert aan als je naar de wal gaat om daar iets te doen, een ijsje eten of een borrel drinken, bijvoorbeeld, maar dat kan alleen als de stuurvrouw/man goed afmeert; als hij de boot goed aanlegt. Je kunt dus niet aanmeren zonder af te meren. Leuke weetjes voor bij het roeien — of het scrabblebord.

De terugweg is pittig. Een straffe tegenwind zorgt voor verzuring, vertraging en vooruitzicht op spierpijn. Maar niemand moppert. Of nou ja, niet hardop. We zijn samen in deze boot, letterlijk én figuurlijk.

Aan het eind van de tocht zijn we licht verbrand, enigszins verkrampt en dolgelukkig. Ik heb mijn eerste roeitocht met OSSA overleefd — en hoe! Een toffe dag, met toffe mensen.

Wat wil een mens nog meer?
Behalve misschien nog een stukje van die heerlijke cake.

Femke Janssen

Frans vatte het plan op om samen met mij in een gladde twee de AA race te doen, hoewel Bianca me had toegevoegd aan haar Gorilla’s (eerst even gekeken of m’n armen wel langer waren dan ik 🙂 kon ik dat niet laten lopen.

Dus een keer of wat trainen met z’n tweeën en we waren klaar om de winst te pakken.
Natuurlijk heb ik ook  meegetraind met de Gorilla’s als ze niet compleet waren  wat ook leuk en leerzaam was.

Op de dag zelf was het knap weer met een stevige bries schuin tegen.

Wel een kwartier vertraging omdat er nog boten uit Alkmaar moesten komen, dat is wel begrijpelijk want er deden er een stuk of 120 boten mee, verdeeld over twee heats.
Voordat alles in het water ligt en in Broek aankomt, gaat er wel wat tijd overheen.
Afijn, een tijdje wachten, en na wat gezellig keuvelen met andere bemanningen konden we eindelijk van start.

Ik ging wat te hard van start, d.w.z. een inspanning die je geen 4 km volhoudt, maar je komt vanzelf in je ritme.
Net als Max Verstappen, die ook wel eens in druk verkeer terecht komt en dan moet corrigeren, hadden wij dat ook, maar we liepen gelukkig geen strafseconden op.
Daarna ging het weer als een speer.

Iedere roeier ken dat wel, als je stevig haalt, dat je een beetje los komt van je zitje. Nou bij ons kwam de hele boot los van het water!!
Poeh poeh, toch nog wel een eind roeien naar die toeter bij de finish!

Na de finish moesten we toch nog even flink houden om niet door te schieten naar de kippenbrug 😉 maar daarna krijg je zo’n heerlijk gevoel dat je lekker gevaren hebt en dat het er op zit.

Na even aan de kant te hebben gelegen rustig terugroeien naar OSSA en heerlijk een biertje pakken.

Na leeftijdcorrectie (79 en 66, en natuurlijk topfit) bleek dat we eerste waren geworden.

Wini had na afloop eten geregeld, wat een heerlijke afsluiting was van deze prachtige dag.                         

Groeten Dirk