Haagse Bluf wat is dat eigenlijk? Gaat dat over blufferige Hagenezen met een matje in hun nek? Of verklappen die a en e in het woord iets over de adel die ongetwijfeld altijd ruim vertegenwoordigd is in en rond het Haagse? Een zoektocht met behulp van AI leerde me dat in de 19e eeuw Den Haag geassocieerd werd met aanstellerigheid, uiterlijk vertoon en deftigheid. Mensen die bluf vertonen doen zich belangrijker voor dan ze zijn. Het toetje met die naam dat al in de 19e eeuw geliefd was bestaat vrijwel alleen uit lucht. Dus veel volume en weinig inhoud.
Leuk dit even te weten voordat we aan de 54 roeikilometers door de regio Den Haag gingen starten. Zal dan wel een luchtige tocht met weinig inhoud worden. Saai zouden we dat misschien nu noemen.
Na een uitvraag in de marathon appgroep om deel te nemen konden we een C2 vullen en aan de tocht beginnen. Leuk om te zien dat we met 3 relatief minder ervaren marathonroeiers (Dirk, Coosje en Aldert) in een huurboot van de Laak de tocht konden gaan volbrengen. De weersvoorspellingen waren prima. Zonnig en een windje 3 uit ZW. Hoe dat windje 3 zich dicht aan de kust zou openbaren was nog wel een vraagteken, maar daarover later meer.
Bij de Laak aangekomen dachten we nog wel even rustig een bakkie te kunnen doen. Coosje had per slot cake gebakken en die brandstof wilden we niet missen. Het bleek echter dat onze boot nog ergens diep in de botenloods op een stelling lag. Helaas geen tijd voor dat bakkie, want de startijd van 08:22 uur (😉) was stipt, werd ons verteld. Een Haagse dame zou ons wel even helpen. Toch gek dat ze in Den Haag niet doen wat wij gewend zijn…. Ze was helemaal boos toen we niet goed luisterden naar haar commando. Maar zonder schade, en een hele rug voor ons, is de boot veilig in het water gelegd. Werden we vervolgens wel opgeheut (is dat met een d of een t?) om snel af te stellen en van start te gaan. Daar ging de koffie...
Met de uitgebreide route uitleg in ons hoofd en een gps-route op de telefoon gingen we van start. Iedere 5 kilometer wisselen aan de kant zou het ritme worden. Eerst de Delftsche Vliet (wat hebben ze daar toch met sch in ieder woord) richting Delft. Dan vlak voor Delft stuurboord uit richting Rijswijk en Wateringen om zo in het Westland terecht te komen. Leuke afwisseling. Stukje Haagse binnenstad, mooi breed kanaal richting Delft en dan smallere vaarten door woonwijken en open land naar de kassen van het Westland. In het begin vooral statige oude huizen, waar die bluffers vroeger dus woonden, maar eenmaal in het Westland hebben we het ultieme bluffen wat huizen betreft mogen zien. Het ene huis nog megalomaner dan het andere. Echt bizar, zo groot zie je zelfs in het Gooi niet. Smaken verschillen, maar dit vond ik over het algemeen wanstaltig. Maar goed, dat je dit met de teelt van tomaten en paprika’s kan verdienen is dan wel weer leuk. Bij een iets normaler huis mochten we even aan hun grasveld aanlanden om te wisselen. Vriendelijke lui die Westlanders. Waren zelfs niet te beroerd om op de vraag van Dirk: “is het oke als ik mijn lege flesje op de kant gooi” te zeggen dat dit geen probleem was. Je maakt het allemaal mee… Dat windje 3 bleek bluf te zijn van de weerman, want tussen de kassen door blies hij stevig, en was het aanpoten om de snelheid erin te houden. De eerste plompenbladen aan beide zijden van de vaarten maakten het ook lastiger. De bootjes aan de kant maakten het smal. Pieterburen was vaak de enige manier om er langs te gaan. Hadden we geoefend met z’n drieën, dus dat ging gesmeerd!
Heel apart was een lange vaart waar de poten van de 380V hoogspanningsmasten aan beide zijden van de vaart geplaatst waren. Mooie bijna lage wal, dus weer ff moment voor onszelf. Hoe we het voor elkaar kregen weet ik niet, maar bij het afduwen zijn we bijna omgegaan. Het scheelde echt een fractie of de boot had water geschept.
In de route zit een soort appendix bij Monster. Je moet hier, denk om aan de kilometers te komen, even heen en weer naar Monster. Smalle vaart waar je dus veel roeiers tegen kwam die al op de weg terug waren. Opletten dus met sturen. Vervolgens om Naaldwijk heen weer richting Delft.
We deden het rustig aan. Rustig wisselen, op tijd eten en vooral ook veel drinken, want de zon scheen fel. Vlak voor Schipluiden nog even lekker op een wallekant gezeten om wat te eten. In Schipluiden was het druk met plezierboten en roeiers. Een heel lage brug moest bediend worden om er langs te komen met de roeiboten. Er stond iemand van de Laak die de tijd stil zette, maar de brug ging gelijk omhoog voor ons, dus we konden door. Lekker doorgeroeid. Wel gek dat er zoveel boten juist daar aan de kant gingen liggen voor pauze… Na ongeveer 8 kilometer weer een Hagenees die in onvervalst Haegsch riep dat de tijd weer ging lopen. He?! Nu pas. Wat is dat nu weer. 8 kilometer tijd stil? Hadden we de informatie maar moeten lezen! Gevolg was wel dat we nu al wisten dat onze eindtijd beroerd zou zijn. Al de andere boten zouden een roeitijd over 46 km krijgen. Maar geeft niks, we gingen toch niet voor de winst, maar voor het plezier.
Na Schipluiden weer naar Delft. Leuk door de binnenstad van Delft over de Gaag. Een smal kanaaltje dat onderdeel is van het kanaalnetwerk Zuid Holland. Veel bruggen, smal en vaak niet hoog genoeg, en heel veel plompenbladen aan beide zijden, waarbij een continue struggle of the fittest was tussen onze roeibladen en die groene ellendelingen in het water.
Na nog een plaspauze bij Roeivereniging De Delftsche Sport (DDS) op voor het laatste stukje weer terug over de Delftsche Vliet naar de Laak. We waren er wel zo’n beetje klaar mee na die 50 km dus de klotsbak door de vele plezierbootjes maakten de laatste kilometers zwaar. Bij de Laak aangekomen werden we gelijk naar het vlot gedirigeerd. Jammer joh, was een foutje. Of we nog even een stukje door wilden om echt de finish te passeren. PFFFF… dan maar hopen dat we met applaus of een luide toeter verwelkomd werden. De oude man op het stoeltje bij de finish vertoonde weinig tekenen van leven meer, dus het bleef stil. Hij werd wel wakker toen we gerond waren en bood aan om 2 minuten van onze eindtijd af te trekken om het tijdsverlies bij het vlot te compenseren. Wat vriendelijk! Dat scheelt!
Na de welkomstborrel op het vlot de boot ontdaan van ons restafval, en voor we het wisten hadden een paar mannen de boten uit het water getild en werd hij weer teruggelegd waar wij hem die ochtend vandaan gehaald hadden. Service was hun reactie op de vraag of we niet moesten helpen.
De prijsuitreiking en het praatje van de organisatie was in onvervalst blablabla Haegsch en duurde me net even te lang. We hadden trek in dat bekende Indische buffet. Toen dat met veel plezier verorberd was, konden we terug naar Heerhugowaard. In het begin van de rit nog wel enige gesprekken maar het werd steeds stiller. Best vermoeiend zo’n marathon, maar oh zo leuk, was onze conclusie.
Bij het buffet zat geen toetje, dus heb ik zelf maar het recept voor een Haegsche Bluf opgezocht.
Tot een volgende marathon!
Aldert